Mijn eerste show

In een vlaag van verstandsverbijstering bleek ze me dus ingeschreven te hebben voor een show. EEN SHOW!
Je weet wel, waar je een rondje moet lopen, je tanden moet laten zien en je ballen moet laten voelen.

Ik werd er ook even stil van ja. Caroline niet. Die zat in de auto toen we naar Uden reden en vroeg aan de baas: maar hij moet dus een soort kunstjes doen en hij moet MOOI zijn?
HAhaHAHA.

We komen daar aan en ik ruik honderden honden!
Serieus jongen, ik werd dolenthousiast.
Met de nadruk op DOL ja.
Dus die kleine loopt met de stoeltjes te zeulen en ik ruk de baas haar arm half uit de kom terwijl ik zo snel mogelijk ALLE kanten op probeer te schieten.
Ja weet ik veel, ik heb ook nog nooit zo'n show meegemaakt.

Nou.
Dat blijkt ook nog niet mee te vallen mensen.
Eerst moet je dus uitzoeken in welke ring je een briefje moet ophalen.
Zij dacht puppy klasse is puppy klasse.
Neehee.
Je moet eerst bij de rasgroep kijken.
Dus zij loopt van ring 15 (foutje) naar ring 4 (puppies) naar ring 17 (Saarlozen).
Gelukkig had ze ondertussen iemand anders met een SWH gespot, dus ze zegt tegen Caroline; gooi die stoeltjes maar over je schouder, we gaan bij die mensen in de buurt zitten.
Die hadden trouwens een mooie rooie die Kane bleek te heten.

Nou zij staan te klooien om die stoeltjes op te zetten (€ 7,99 bij de BAS, das dus vragen om moeilijkheden), komen Irene, Audry en de hele familie Rensma eraan.
Hehe, dacht ze, gelukkig mensen die dit eerder hebben gedaan.
Maar goed, ten eerste was het ondertussen 5 voor 10 en ten tweede had ze dus ook helemaal geen veiligheidsspelden om dat ding ergens op te prikken ofzo.
Zij staat dat dus provisorisch met een haarelastiekje aan haar riem te bevestigen (ik zweer het je, het zag er niet uit), zegt Irene doodleuk dat de keurmeester op ons staat te wachten.
Wie? Wat? Waar? Zij begint te rennen en mij mee te trekken, kijkt vertwijfeld om zich heen en stapt die tent in.

Komt er dus een stokoud, kromgebogen mannetje op haar af die wilde weten hoe oud ik was.
7,5 maand.
Ok.
Hij loopt een paar rondjes om me heen en ik zie haar denken; als hij maar niet opspringt want dan ligt die keurmeester tegen de vlakte.
Of hij even mijn tandjes mocht zien.
Dit was het onderdeel waar ze het meest tegen op had gezien.
En niet voor niets ha!
Kijk, ik wil best mijn tanden laten zien maar daarna hap ik graag ergens in.

Zij drukt met de moed der wanhoop mijn kaken op elkaar en tilt mijn lip op.

Toen die andere kant en gelukkig was het toen goed.

Ja en toen dacht ik dat het deel kwam waar ik het meest tegenop zag; een vreemde vent aan mijn ballen, maar dat sloeg hij dus helemaal over.!?
Ik denk dat de mijne zo groot zijn dat ie van 3 meter afstand al ziet dat er 2 hangen.
Of zo.

Of we even een stukje wilden lopen.
Gewoon rechtdoor en weer terug.
Nou dat rechtdoor was geen probleem want dan liep ik zo op al mijn fans af die langs de kant wachtten, maar terug:

Daarna moest ze een rondje met me rennen. Moet jij weten, dacht ik. Maar ik doe ff chill.
Totdat zij dus haar haar magische wapen te voorschijn haalde: KOEKJES!!
Dus ik loop al happend naar die hand en struikelend over mijn eigen benen met haar een rondje, waarna ze uit haar lijden werd verlost.
Stopt u maar, zegt dat mannetje. Hij mompelt nog iets naar iemand achter de tafel en er stapt een andere man met uitgestoken hand op haar af.
Goedemorgen, zegt zij en begint zich voor te stellen.
Waarop die man ietwat vertwijfelt zegt; Gefeliciteerd.
Een 1. U moet dus vanmiddag nog een keer in de erering.

Ja en nou lijkt het natuurlijk of we daar een half uur hebben lopen dollen, maar dit alles heeft een minuut of 3 geduurd.
HOOGUIT!

Affijn, wij die ring uit.

En Kane erin.
Nou zoals ze ziet, wou die dus echt niet dat iemand naar zijn tanden keek.

Hier staan dus mijn fans. Beetje jammer dat ze nou net geen foto heeft van Vita die samen met Irene dus BOB werd (en nog een heleboel moeilijke afkortingen die ik zo snel mogelijk wil vergeten)

Ja, ik zei het al, de HELE familie Rensma, dus ook samen met het hondje dat ze speciaal voor Django hebben meegenomen. Vond ik soms wel jammer, want ik dacht dat Django speciaal voor mij gekomen was!
Maar ik ben ook de lulligste niet, dus afgezien van heel hard blaffen om door te geven dat ik ook mee wilde spelen, liet ik het er dan maar bij zitten.

Hier zitten we dus ff met zijn allen bij elkaar.
Francis had een onwijs lekker ruikend tasje bij zich dat ook heel fijn kraakte als je erin hapte maar helaas is me dat maar 1 keer gelukt.
Op de onderste foto zie je ook Wilma nog met Remy en hieronder rechts in het midden zitten fans die ook al een keer bij mamma en Devi zijn gaan kijken.

Francis was stiknieuwsgierig naar hoe goed ik nou precies was en die heeft toen (ook maar voor de rest) de testrapportjes opgehaald.
Als je denkt dat er staat, voor leeftijd goed ontwikkeld oog, dat dachten wij dus ook maar achter voor leeftijd g. ontwikkeld staat dus een punt.
Dus voor leeftijd goed ontwikkeld.
Oog g.
enz.

Ja en toen waren we er nog niet he! Ik moest verdomme die erering ook nog in.
De baas keek haar ogen uit.
Ik was ondertussen een tukkie aan het doen want ik had het de hele dag veel te druk gehad met mensen en andere honden lastig vallen dus daar was ik eerder gewoon nog niet aan toe gekomen.

Eerst was er junior handling.
Dat is dus een ander woord voor meisjes met synthetische rokjes en blazers aan, die met hondjes lopen die ze alsmaar op fluffen enzo.
Toen kwam de babyklasse.
Ja en toen de puppies.

Irene had gezegd dat ik moest blijven staan en dat de baas een stap naar voren moest doen als de keurmeester mijn kant op kwam.
Staan we daar dus in een kringetje buiten, komt ie langs, geef ik hem gewoon een goeie lik over zijn hand. Vond ik zelf wel heel beleefd en aardig en ik geloof dat hij het ook wel vond want van al die andere hondjes kreeg die arme man dus helemaal geen aandacht he!
Dat kwam namelijk omdat al die andere bazen de kont en de kop van die honden heel hoog stonden te houden.

Gast, de baas was al blij dat ik überhaupt op 4 poten bleef staan.
Nou wij met zijn allen die tent weer ingerend.
Gekkenhuis.
Iedereen stond met zijn hond te draaien, dus de baas haalt voor de vorm ook maar wat modder van mijn kont.
Helaas.
Ze hadden maar 3 prijzen weg te geven en ik zag dat die andere honden dat veel belangrijker vonden dan ik, dus boeien!
Na de veteranen kwamen de rasgroepen maar ook Vita viel dit keer niet meer in de prijzen.

Of ik het nog een keer ga doen? Ik moet zeggen, iedere keer als ik denk, dit zal ze toch niet doen, verbaast de baas me weer, dus durf er geen vergif op in te nemen.
En kijk ff naar de titel van dit verhaal.
Ik bedoel maar.
PS: met dank aan Kathleen voor de (extra) foto's.