Baknijd

Jaha, vandaag zijn we dus met Ingrid, die 2 zwartjes en 2 huskies naar het bos gaan lopen.
Het was natuurlijk te warm om te gaan skaten of fietsen en bovendien hadden de bazen aangegeven dat als het teveel voor Igor zou zijn ze moest bellen en dan gingen ze hem ophalen maar gast, Ig had de time of his life!
Hij vond het wel een beetje spannend zo'n stuk door de grote stad maar omdat ik erbij was ging het allemaal prima.
Nee.
Maar.
Komen we eind van de dag thuis, zegt de grote baas, we hebben alleen nogal gedoe met het eten.
Als hij alleen is valt dat niet zo op en hebben we het wel onder controle, maar nu met Igor erbij is het wel haat en nijd.

Ik spitste mijn oren want ik werd toch wel heel benieuwd wat er nu ging komen.

Nou.
Het schijnt dus niet de bedoeling te zijn dat ik mijn eten als een bezetene verdedig en dat de bazen om de vrede te bewaren, mij buiten eten geven en Ig binnen.

Neeeee.
Ik moest maar leren dat de bazen bepaalden of, wanneer, waar en hoe, ik of Ig ging eten en niet ik.
Snappie hem nog?

Nou, ik werd een beetje helemaal niet goed.
Want kijk.

Ik moest aan de lijn bij de grote baas en vervolgens ging de baas onze bakken klaar maken.
Alleen als ik rustig was mocht ik eten.

Godverdegodver!
Die huskies gaan ONGELOOFLIJK chill zitten en Igor, die rustig vanaf een afstandje één en ander LAG te bekijken, kreeg gewoon als EERSTE te eten.

Ik dacht serieus het moet niet gekker worden.

Maar ja.
Iedere keer dat ik een poging waagde richting de keuken te vertrekken, waar de baas dus met mijn bak in haar hand stond, werd ik behoorlijk op mijn plaats gezet door de grote baas.
Ik moest eerst rustig worden, de baas aankijken en vervolgens hinkt ze dus recht op me af met die bak en mocht ik er NOG niet van eten.

Gast.
Ik ben OP DE TAFEL gesprongen.
Ik heb 3 stoelen omver gegooid.
Ik heb 2 happen uit mijn bak weten te nemen en dit ALLES terwijl een vent van (ruim) 80 kilo (aka de grote baas) mij dus aan een lijntje van 10 cm vasthield.
Waar een bak is, is een Thorgal.

Nou, forget about it dus.

Laat mij maar even zei Ingrid.
Hij moet leren dat die bak van jullie is en pas als hij dat respecteert en rustig is, krijgt hij iets.

Jongen, ik ben gaan zitten.
Gaan piepen.
Gaan liggen.
Ik liep op het laatst zelfs achteruit omdat ik bij GOD niet wist wat voor gekkigheid ik moest uithalen om dan eindelijk mijn eten te krijgen.
Kijk zie Ingrid, nou begint hij het te snappen.

Op het laatst gaf ik het maar op.
Ik keek haar aan en verdomd, dat bleek het dus te zijn; ik mocht eten.

Man, ik was serieus kapot.

Ik mag toch hopen dat dit een éénmalige actie is, want dit soort geintjes ben ik niet zo van.