Zweten

Ik zei het toch.
Ik was geboekt voor een workshop zweetwerk.
Nou scheen toevallig een beetje de zon, maar zweten?

Gelukkig kregen ze eerst theorie.

Zweetwerk is dus het opsporen van een gewond dier om het alsnog door een jager uit zijn lijden te laten verlossen.
Gewond door een aanrijding (in de provincie Utrecht worden ieder jaar 300 herten en reeën aangereden) of door een schot dat niet dodelijk was en waarna niet direct de mogelijkheid van een vangschot was.
Je hebt longzweet (lichtrood zuurstofrijk bloed), angstzweet (komt uit de hoeven), leverzweet (kan met donkere stukjes lever erin), man, er zijn TIG soorten zweet.

Maar om zelf ook te zien dat je hond het goede spoor volgt, moet de baas (of voorjager) ook enigszins in de smiezen houden waar het spoor loopt.
Dus:
De grote baas moest eerst zelf een spoor nazoeken in de bosjes van het Westerpark.

Ja daar moest ik ook wel om lachen.

Maar toen.
Was ik dus het haasje.
O nee, de zweethond.
Man, al die termen.

Eerst moest ik netjes zitten en maakte baas een enorme lange, fluorescerend oranje, lijn aan mijn halsband. Toen gingen we uitgebreid het wondbed inspecteren.

Ik snapte er de ballen van.
Ja tuurlijk ik rook ook wel dat er daar een paar druppels bloed lagen.
Maar jemig man.
Ik rook ook konijnen.
Ik rook de juf.
Ik hoorde honderd duizend takjes kraken.
Kortom.
Het duurde even voor het kwartje viel.

Toen ging ik er opeens als een dolle vandoor.
Mooi! dacht de baas, dit lijkt ergens op.

Had ze niet moeten denken, want vanaf dat moment had ik er geen zin meer in.
Ik wilde gezellig met de mensen die achter ons liepen gaan kennismaken.

Hij is er vlakbij, riep de juf.
En verdomd. De grote baas roept me, ligt daar opeens een konijn.

Nou weet ik niet hoe goed jullie mij kennen, maar ik ben best een beetje fan van konijnen.
Vooral dooie konijnen.

Dus.
Ik denk 2 seconden na.
En ik grijp dat konijn.

LOS, zegt de grote baas terwijl hij een stukje worst voor mijn neus houd.

DACHT HET NIET, schud ik met mijn kop, terwijl de baas ondertussen van de andere kant door de bosjes nadert, teneinde in een gezamenlijke poging mij het konijn te ontfutselen.

Zegt de juf; kennen jullie de bekreflex?
Ehhh, nee.

Nou mensen, ik ben bang dat ze die nu WEL kennen.
1-tje knijpt dus onder mijn bek in mijn keel, zeg maar aan weerszijden van mijn bek en daardoor word ik een soort van genoodzaakt om mijn bek open te doen.
HOPPA! weg konijn, zegt de baas.

O, zegt een mevrouw met een Stafford. Ik heb voor noodgevallen altijd een breekijzer in de auto liggen.
Holy Mozes!!!

Vervolgens ging er een hele batterij tekkels ook een spoortje lopen, er kwam nog een Weimaramer en dan dus die Stafford, maar ik geloof dat ik wel mag zeggen dat dit leuk was, maar niet leuk genoeg om een echte cursus voor te gaan volgen.
Tenminste, vanuit het oogpunt van de bazen.
Als het aan mij ligt, ga ik liever vandaag dan morgen nog een paar konijnen opsporen en vervolgens uiteraard opvreten maar dat schijnt nou net een beetje de bottleneck te zijn.

Ondertussen was het al 17.00 uur geworden en de grote baas had in het kader van zijn verjaardag van morgen om 18.00 bij een sjiek restaurant gereserveerd.
In dat uurtje moesten wij nog even van Zoetermeer naar Rotterdam racen, Caroline bij een spelend vriendinnetje op halen, hullie moesten zich nog omkleden, ik moest nog eten EN de 2 kleine bazen die die middag allebei UIT speelden, moesten nog op de fiets naar huis sjezen van het zwembad.

Eitje.
Met bezwete hoofden (ik blijf in het thema ja) kwamen we maar 10 minuten te laat op de Honingerdijk aan.
Ga jij maar voor zei de grote baas tegen 1 van die kleintjes, want als ik gelijk met Thorgal naar binnen storm, schrikken ze zich rot.
Zo gezegd zo gedaan.

Desalniettemin werden er her en der wat wenkbrauwen opgetrokken toen wij naar onze tafel begeleid werden, maar dat kon ook zijn, omdat de baas mij aan mijn halsband langs alle tafeltje leidde en daarbij nogal de indruk wekte dat ik ieder moment iemand bij zijn strot ging grijpen.
Toen we eindelijk zaten en dat chickie alvast een flesje Cola over de tafel had gesodemieterd, 1 van de oberessen dat met een dweil ging opruimen en zich de tandjes schrok toen ze mij onder tafel zag liggen, ik vervolgens bij het dweilen wilde helpen en de baas met stoel en al een centimetertje of 20 naar links verplaatst had, ben ik eindelijk gaan slapen.

 

Het schijnt dat ze allemaal wild culinaire gerecht hebben gegeten met fancy namen als; structuur van wortel en biet of; gebakken Pata Negra wangetjes, maar op een gegeven moment zijn ze kennelijk bij de toetjes aangekomen.

Wat zegt de grote baas: doe mij maar kaas.

Ja.

Op het moment dat ze met die trolley aan kwamen rijden, wist hij ook weer waarom dat een foutje was.
Naast konijn, ben ik namelijk ook nogal een fan van kaas.

Ik was dus gaan staan toen ik die luchten rook en had de mensen aan de tafeltjes om ons heen eerst een doodschrik bezorgd en vervolgens een lach kick.
Waarop de grote baas besloot dat ik het laatste gedeelte van de avond beter vanuit de auto kon overdenken.

BA LEN!!

Maar goed, na een half uurtje waren ze gelukkig weer allemaal bij me en toen ik thuis kwam heb ik maar 1,5 bak water leeg gedronken.
Ben blij dat het morgen zondag is en ik een beetje bij kan komen!