Vroesenpark

Nu de moeder van de grote baas in het ziekenhuis ligt en ze daar dus vrijwel dagelijks naar toe moeten, merk ik wel hoe armoedig het eigenlijk is, als een huishouden maar over 1 auto beschikt.
Komop mensen.
Ik moet dus nu gewoon gaan LOPEN naar het dichtsbijzijnde park.

Ja, ja, ziet er mooi uit maar wat heb ik daar aan?
Jongen, ik heb er al een hele tippel door de stad op zitten voor we hier zijn.
Vooral het spoortunneltje onderdoor, in het donker met boven me langsdenderende treinen en naast me bakfietsen met 1 moeder en gemiddeld 15 kinderen erin, was in het begin best nog wel een uitdaging zeg maar.
Nee en dan langs de dierentuin waar je allerlei bizarre geluiden hoort en waar trouwens ook een meur vandaan komt mensen!

Bovendien is de singel opgebroken en moet ik dan over een hobbelig paadje lopen waarnaast allemaal afgegraven zand ligt.
Ik vind het allemaal maar wennen hoor.
Niet dat hullie zich ook maar ene sodemieter van mijn tere zieltje aantrekken natuurlijk.

Hier dat bedoel ik, gewoon over me heen hangen he. Terwijl je toch duidelijk ziet, dat ik nou net ff niet helemaal op mijn gemak sta.
Maar het is al goed jongen.
Zolang ze me maar niet meer in die Pausmobiel stopt, sla ik me er wel door heen.