Ik had een poos terug al een keer vieze ogen maar eind vorige week werd het opeens TIG keer erger.
Ik werd 's ochtends wakker als een bezetene met gifgroene ogen.
Ik zweer je.
En opeens vonden ze ook dat er wel heeeeel veel viezigheid uit mijn ehhh... piemel kwam.
Heel plaatselijk had ik wel wat van de Hulk weg, zeg maar.
Zal je net zien dat je net voor het weekend zit natuurlijk, dus gister hebben ze een afspraak gemaakt dat ik vandaag bij de dierenarts langs moest.
Maar eerst had zij nog een lunchafspraak.
Ik weet niet of jullie er al iets van opgevallen is, maar ze zijn hier nogal van het uit eten.
Je wil niet weten waar ik al allemaal op de grond gelegen heb.
De Italiaan.
Het pannenkoekenrestaurant.
Diverse cafe's.
Affijn, vandaag dacht ze; Kom het is mooi weer, lekker een stukkie fietsen en Thorgal in de pausmobiel.
Ja hoor.
Het eerste kwartier heb ik het echt geprobeerd mensen.
Blaffen.
Keffen.
Met mijn poot tegen de binnenkant schrapen zodat die lekker vast ging lopen tegen het wiel aan.
Het scheelde NIKS.
Maar ze reed door totdat ze er was en dat laatste half uurtje heb ik me maar gewonnen gegeven.
Nee mensen maar toen.
Ze stapt van die fiets af.
Haalt mij eruit.
Riem vergeten!
Ik lachen natuurlijk want kan mij dat boeien.
Haar probleem.
Nee!
Haalt ze het hengsel van haar tas en maakt ze daar een riem van.
Attenooije!
Je zou het niet altijd zeggen maar ze kan best aardig uit de hoek komen.
Goed wij gaan eerst dat Kralingse Bos door.
En ik geef toe, het was mooi weer.
Na een half uurtje zijn we naar dat restaurantje daar in dat witte huis gegaan en nadat we eerst wegwaaiden op het terras zijn we binnen gaan lunchen.
Ehhh, zij dan met haar afspraak.
Ik lag voor dood achter de tafel.
Opeens zegt ze; joh ik moet weg, want ik heb nog een afspraak bij de da.
Joepie, dacht ik, de da <3
Maar ja, hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant?
Laat ik het zo zeggen; zij had het er behoorlijk moeilijk mee.
Conditie van een wijkagent natuurlijk en dan ook nog eens een kilootje of 35 extra achter de fiets EN een wijntje achter de kiezen. U begrijpt wat ik bedoel.
Wij komen dus 10 minuten te laat bij de da.
En die stond ondertussen te opereren.
Nou ja, ik ben toen bij de assistentes gaan slijmen en kreeg onwijs veel lekkere koekjes dus ik kwam de tijd wel door.
Hé en weet je wat die zeiden; Dat ik de favoriete hond ben van de da UIT DE HELE PRAKTIJK.
YES!
Maar ja, toen werd het toch een beetje genant. Want toen kwam dus dat verhaal van die pus ogen en die pus piemel.
Nou schijnen die ogen bij heel veel jonge honden voor te komen maar daar moet dus de komende 10 dagen een zalfje in.
Maar die piemel mensen.
Luistert en huivert.
Met een stuk watten waar ze een brandend goedje op gooit, gaat ze eerst mijn voorhuid schoonmaken.
DAN.
Knijpt ze mijn voorhuid dicht.
Stopt er een spuit met nog meer van dat spul in.
Masseert de hele boel.
En laat het er weer uit lopen.
De grote baas werd ook een beetje bleek om zijn neus toen ze dit vertelde.
Kijk hier zit ik dus nietsvermoedend te kijken, wat ie aan het fabrieken is. 
Vervolgens nam hij me toch wel min of meer in de houdgreep terwijl ze dus de hierboven gemelde, enigzins ongemakkelijke, verrichtingen uitvoerde.
Eerlijk is eerlijk.
Het viel me mee.
Maar mozeskriebel man.
Nog 9 van zulke dagen te gaan!
Aad heeft dus een Rhodesian Ridgeback (officieel van zijn zus, maar dat maakt het verhaal er nog warriger op).
Jongen, ze zingen het al in de Efteling maar het is gewoon hartstikke waar: It's a small world after all!
ps; Anneke, de baas zegt dat als je nog meer foto's wilt, je haar ff een mail moet sturen (zie voor mailadres, haar profiel hier in de kolom rechts).
