Het begon vanochtend al toen we voor haar auto naar de garage waren geweest (uiteraard was daar ook iemand die mij helemaal leuk vond) en ze nog even wou uitwaaien aan de Maas.
Dat uitwaaien nam ze me iets te letterlijk want dat weer man!
Ik kan er tegenwoordig wat beter mee dealen, maar heftig blijft die wind toch wel.
Affijn, sta ik een beetje naar een Stafford te kijken die met zijn baas een balletje aan het gooien was, komt er opeens een 4 maanden oude Labrador op me afgestormd.
Mij een beetje omver lopen duwen en dan slijmen bij mijn baas. Ja toedeledokie.
Dus ik bijt hem eens flink in z'n poten, maar dat vond ZIJN baas weer leuk.
Soms snap ik het echt niet meer.
Nee en dan s'middags nog ff naar een ander park.
Kijk en huiver:
Ok, ok, sommigen vallen wel mee.
Sterker nog, deze kon ik al heel goed aan eigenlijk.
Maar wat dacht je dan hier van?
Hij schijnt ook nog van vrienden van haar zus te zijn dus hier kan ik maar beter een beetje tegen dimmen. Wat een reus man!Was blij dat we met de auto waren, want teruglopen trok ik echt niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten